ΟΜΦΑΛΙΟΣ ΛΩΡΟΣ
Υπαρξιακό δράμα; Πολιτικό; Κοινωνικό; Αλληγορικό;
Δύσκολο να πεις γιατί όλα αυτά μαζί είναι ο «Ομφάλιος λώρος». Ο προβληματισμός του συγγραφέα λειτουργεί σε πολλά επίπεδα δίνοντας ένα έργο-πινακοθήκη της αλλοτρίωσης που προκαλεί ο φόβος, η ανασφάλεια κι ή έλλειψη διεξόδων κι επιλογών.
Σε μία και μισή περίπου ώρα που διαρκεί το έργο, οι ανατροπές κι οι εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη ασταμάτητα. Όλα συνυπάρχουν κι εναλλάσσονται στην αντίθεσή τους: ο θάνατος κι η ζωή, ο πόνος κι η χαρά, η αγάπη και το μίσος, το αδιέξοδο κι η διαφυγή…Οι έντονοι διάλογοι, οι δυνατές σκηνές, οι ζωντανοί κι ολοκληρωμένοι χαρακτήρες, ο λόγος που ρέει αβίαστα, εντείνουν την αγωνία και τη δραματικότητα μέχρι το τέλος.
Και το τέλος…. απρόβλεπτο!
Ανατρέπει όλο το έργο αλλά και κάθε υπαρκτό δεδομένο. Ο συγγραφέας δίνει ένα κείμενο που δεν πατάει σε καμία παραδοσιακή πρακτική: σκηνική, σκηνοθετική, υποκριτική. Ένα έργο-πρόκληση, βαθιά συγκρουσιακό κι ανατρεπτικό.
Τέσσερις άνθρωποι, εγκλωβίζονται. Διέξοδος διαφυγής καμία. Συγκρούονται, αναλύουν τις ζωές τους, ψάχνουν την αλήθεια. Κυρίως όμως ανακαλύπτουν την ασημαντότητα της ύπαρξης, της δικής τους πρώτα, των άλλων έπειτα. Μην έχοντας τίποτα να χάσουν ή να φοβηθούν – αφού ο φόβος του θανάτου υπερνικά όλους τους άλλους φόβους – οι ήρωες αποκαλύπτουν μυστικά, καταθέτουν την αλήθεια της ζωής τους, απογυμνώνουν την ψυχή τους, αξιολογούν, κρίνουν.
Γίνονται δήμιοι των άλλων και δήμιοι των εαυτών τους, για να μπορέσουν τελικά να ξαναγεννηθούν…
Καταθέτουν τις ζωές τους, τα βιώματά τους, τη διαφορετικότητά τους. Προσπαθούν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο που τους ενώνει με το παρελθόν και την προέλευσή τους. Κάτι όμως τους εμποδίζει.
Παραμένουν μετέωροι στο τώρα και στο πριν, ξένοι κι αποκομμένοι από ένα σύστημα που τους θέλει έτσι τελικά. Γιατί άραγε;
Η τέταρτη ηρωίδα, από την Ελλάδα, Από τη μάνα-Ελλάδα που δεν μπορεί να αναθρέψει τα παιδιά της… Η μόνη διέξοδός της, η φυγή, το όνειρο μιας καινούριας ζωής κάπου αλλού….Τα λόγια κι οι αναλύσεις περιττά.
Σκληρή αλλά αληθινή η πέννα του συγγραφέα Γιώργου Α. Χριστοδούλου, μιλάει απευθείας στην ψυχή του καθένα από εμάς .
Μα δεν υπάρχει ανάταση στο έργο;
Ναι, αυτή έρχεται μόνη της, μέσα από το λόγο και την αλήθεια του, που σε φέρνει αντιμέτωπο με την ωμή πραγματικότητα και σε ωθεί να αποκοπείς από τα κακώς κείμενα του παρελθόντος και του παρόντος.
Να κόψεις τον ομφάλιο λώρο…….
Ξυπνητού Καλλιόπη
Θεατρολόγος